من جز احد صمد نخواهم

من جز ملک ابد نخواهم

جز رحمت او نبایدم نقل

جز باده که او دهد نخواهم

اندیشه عیش بی حضورش

ترسم که بدو رسد نخواهم

بی او ز برای عشرت من

خورشید سبو کشد نخواهم

من مایه باده ام چو انگور

جز ضربت و جز لگد نخواهم

از لذت زخم هاش جانم

یک ساعت اگر رهد نخواهم

وقت است که جان شویم خالص

کاین زحمت کالبد نخواهم

احمد گوید برای روپوش

از احمد جز احد نخواهم

مجموع همه است شمس تبریز

حق است که من عدد نخواهم